Zegar słoneczny z mechanizmem minutowym, Polska, I poł. XIX w.

Podstawa zegara spoczywa na trzech nóżkach, które służą do ustawiania zegara w poziomie. W podstawie znajduje się okrągłe wycięcie na kompas, a w środku na zawiasku, łuk ze skalą kątową. Po przeciwnej stronie kompasu na zawiaskach jest pion i tarcza zegarowa. Kompas z igłą magnetyczną posiada skróty w języku polskim nazw kierunków geograficznych głównych.

Tarcza zegarowa ma kształt pierścienia z ząbkowaną krawędzią i z sześcioramienną gwiazdą w środku. Posiada rzymskie oznaczenia godzin dwa razy po dwanaście oraz odstępy półgodzinne w postaci kresek. Na nią została nałożona okrągła tarcza z celownikiem i wskaźnikiem po drugiej stronie. Posiada arabskie oznaczenia minut 15, 30, 45 i 60 oraz półminutowe w postaci kresek. Na niej znajduje się wskazówka, która przesuwa się w zależności od położenia tarczy. Z jego boku wychodzi uchwyt, do którego jest przymocowany celownik. Ma on kształt owalu, wzdłuż którego, przez środek przechodzi grawerowana linia. Na jej końcach znajdują się kolumienki, na których została umieszczona owalna blaszka z nacięciami w środku. Pod spodem tarczy minutowej znajduje się małe koło zębate, które jest umieszczone w krawędzi tarczy zegarowej. Przez środek tarczy zegarowej przechodzi łuk ze skalą kątową w zakresie od 10°-90° co 1°. Ma on ząbkowaną krawędź, która służy do blokowania nachylenia tarczy zegarowej poprzez umieszczenie małego haczyka pomiędzy ząbkami. Pion w kształcie stożka umieszczony jest w trójkątnej oprawie.

Tarczę zegarową nachyla się na odpowiednią szerokość geograficzną i ustawia odpowiednio do stron świata według kompasu. Następnie celownik kieruje się na Słońce tak, by przez niego przechodziło światło słoneczne i padało na linię umieszczoną pod celownikiem. Wówczas, z obu tarcz odczytujemy, z dokładnością do pół minuty, godzinę czasu słonecznego prawdziwego.